۱۴ :

نگاهت را از من دریغ  کردی.
صدایت را هم.
آرامشی که از ایندو می گرفتم را بر من فزون دیدی
یک ساعت خواب را بر من زیاده نبین لطفآ.
از ترس کابوسها حتی یک لحظه هم پلکهایم بر روی هم  آرام وقرارندارند.
 نوشته ات را هنوز با خود دارم.... تاوانش هر چه باشد باشد
یکسال تاوانش را دادم. بگو اینبار چقدر؟
قدرت تاوان دادن دیگری را ندارم.حتی برای یک لحظه!


پ . ن :نا امید  یک دلیل بر زنده ماندنم را می جویم